Happy Little Place Benedicte: de groene verrassingen dichtbij huis

Kleine geluksmomentjes, krijg je deze niet vaak op kleine geluksplekjes? Zo een kleine plek niet ver van huis die je instant gelukkig maakt. Na wat rondvragen klopt het zeker: Geluk hoeft niet in de grootse dingen te zitten en vind je ook gewoon dichtbij huis. In dit onderdeel laat ik de anderen aan het woord.

Benedicte, wat is jouw happy little place?

Onze tuin door nieuwsgierige kinderoogjes …

Vanwege de quarantaine zochten we dit voorjaar ons dagelijks geluk blijf-in-uw-kot-gewijs vooral in eigen tuin. Sinds het aanbreken van de lente is hier wel dagelijks een klein of groot gelukje te spotten. "Onze" zwaluwen die hun weg terugvonden na een lange trektocht en ook dit jaar hier een gezinnetje zullen stichten. Éen zwaluw maakt natuurlijk nog geen lente, maar ook de avondlijke vluchten van "onze" vleermuis en "ons" druk over en weer vliegend duivenkoppel bevestigen de intrede van het nieuwe seizoen.

Het wordt weer een gezellige drukte in de tuin. De eksters die duidelijk hoorbaar op het dak een kleine territorium-oorlog aan het voeren zijn met de kraaien en die ongegeneerd het oud brood voor ons geitje uit de stal komen stelen. De rabarber die op enkele dagen tijd uit zijn voegen barst en waar we al driemaal van konden oogsten voor rabarbermoes en een rabarbertaart. De bloesems aan de jonge fruitbomen die na 3 jaar geduld eindelijk de belofte van een kleine oogst dragen. De eerste vlinders die op een vrolijke maar succesloze achtervolging door de kindjes onthaald worden. Onze kippen die langzaam maar zeker verscholen geraken achter het opschietende onkruid maar ons opnieuw trakteren met een dagelijks eitje.  De klaprozen die zich schijnbaar moeiteloos een plaatsje tussen het andere onkruid op een nieuwe aardehoop hebben toegeëigend, hun naam van pioniersbloem eer aandoend.

De verwondering van onze kindjes voor al deze natuurpracht is groot. En ze geeft ook die van ons een nieuwe impuls. Ze weten soms niet waar eerst naartoe gewezen met hun kleine vingertjes. Elk hoekje van de tuin wordt geïnspecteerd. Elke steen wordt omgekeerd. Elke ontdekking moet benoemd worden.

Het zandijsjessalon draait overuren, net zoals mama's wasmachine. De benen krijgen een kleurtje en de knieën hun eerste schaafwondes. De schoenen moeten elke dag uitgeklopt worden en de kleur van het badwater verraadt het aantal uren buitenspeeltijd. Héérlijk!

Hoe het weggetje om de hoek bij ons huis blijft verbazen

Maar het moet gezegd (of niet, voor wie met jonge kinderen thuis zit), minstens 1x per dag wordt ook onze tuin te beperkt. Dan dient de nood tot een wandeling zich aan! Voor de kinderen maar niet minder voor onszelf.

Met een kleuter van 3,5 jaar (bijna 4 hé mama) en een peuter van bijna 2 jaar mag de afstand van die wandeling niet te groot zijn. Het is daarbij ook handig om een doel te hebben in plaats van in het wilde weg te gaan stappen. En zodoende gaan wij elke dag steevast op wandel naar "het nieuwe baantje". Dat is al lang niet nieuw meer maar heeft bij onze kindjes nog steeds een nieuwe uitstraling en vandaar een dito naam. Het pad heeft voorlopig nog geen officiële naam maar is een trage verbindingsweg tussen de Vichtestraat en Vichtesteenweg. Enkel voetgangers en fietsers toegelaten, behoorlijk breed en mooi aangelegd. Ideaal dus om de loopfiets onder de knie te krijgen en binnenkort de zijwieltjes van de trapfiets af te halen.

Bij de start aan de Vichtestraat ter hoogte van "de Bonten Os" het heem van de KSA roept dochterlief uit gewoonte al "ik wacht aan het brugje". Maar zo ver geraakt ze meestal niet zonder een tussenstop bij een lieveheersbeestje dat zich op het pad gewaagd heeft of een bloem die we gisteren nog niet geplukt hadden.

Nog nooit hebben wij zo minutieus de bermen en het onkruid bekeken als de afgelopen weken. Elk sprietje dat opschoot, elk bloempje dat ontluikte hebben wij gespot en geïnventariseerd. Aangezien vaders en moeders kennis na paardenbloem, boterbloem en netel al uitgeput waren, moesten we externe hulp inschakelen. Met de gratis app ObsIdentify van Natuurpunt op zak, voegen wij elke dag een plant of beestje toe aan onze gezamelijke natuurkennis en woordenschat. Onze kleuter mag dan wel niet naar school kunnen; ze wijst zonder verpinken fluitenkruid, herderstasje, pinksterbloem en stinkende gouwe aan in de berm, haha.

Climax van de wandeling: een vijver met ponton

Naar het einde van het wegje toe is er ter hoogte van het bedrijventerrein De Spijker een vijver met een ponton aangelegd. Al van ver kunnen we het gekwaak van de kikkers horen en blijkt die niet alleen een lokroep voor hun vrouwtjes maar ook voor onze kinderen die daardoor nog sneller naar de vijver willen. Dat diezelfde kikkers omgekeerd ook òns al van ver kunnen horen aankomen, maakt het kikkerspotten een moeilijke opdracht. De kindjes langer dan 5 minuten stil houden om de kikkers terug aan het kwaken te krijgen, lukt zelden. En je kan ervan op aan dat wanneer we nog maar 3 stappen huiswaarts gezet hebben, het kwaakconcert terug losbarst. Gelukkig zijn er nog de eendjes die zich gewilliger laten spotten en ons trakteren op een duikshow. Ook zoeken wij elke keer naar een libelle en een schrijverke, dat krinklende, winklende waterding. Hupla, biologie en literatuur, dat zijn al 2 preteachingpunten in de boekentas.

Richting huiswaarts, of toch niet? 

Als de kindjes genoeg (lees: te veel) energie hebben, breiden we de wandeling nog uit met een lus langs de Bontestierstraat en het Bontenospad. Of we wandelen verder langs de Vichtesteenweg richting centrum en stappen via de parking van de Okay, links van de winkel Wijmelbroek binnen. In deze verrassend rustige groene oase midden in het centrum valt nog veel meer te bekijken en te beleven met als hoogtepunt voor onze kindjes de schaapjes (zeker wanneer de herder met zijn hond langskomt) en de kijkwand (zeker nu de Wijmelaars, een mysterieuze beeldengroep, terug zijn). Met het opgroeien van de kindjes hopen we ook onze wandelradius te kunnen uitbreiden en van hieruit ook nog tot in de Wilgenhoek te geraken, maar voorlopig bereiken we deze enkel met de fiets.

Om onze kinderen op onze wandeling terug huiswaarts te krijgen, moet ik soms diep in moederlijke toverhoed tasten. Maar na een laatste zwaai naar de eendjes kan "stipt achter de computer zitten voor de dagelijkse soepskype met oma en opa en de neefjes" hen wel overtuigen. Na een rondje "wat eten jullie/hebben jullie gegeten vandaag", zijn we tijdens de skypesessie vaak al snel bij de activiteiten van de dag gekomen. En daar krijgt de wandeltocht met zijn vondsten en belevenissen steevast een mooie review toebedeeld. Dat we in coronatijden op onze weg huiswaarts nog een fruit- en groentenkraam met dagverse aardbeien passeren, bespoedigt de terugkeer meestal ook wel. En als niets van bovengenoemde lijkt te werken en ze plots te moe zijn om nog te kunnen stappen, kunnen we gelukkig nog altijd op het oude vertrouwde "ik zie, ik zie wat jij niet ziet" terugvallen.

PS. Groen is sinds kort nogal vaak de kleur van de haag die we altijd passeren maar wel àltijd de kleur van mijn opgeladen batterij na zo'n kort maar deugddoend wandelingetje :-)